Do pracy na terenie III Rzeszy byli zmuszani ludzie wywodzący się z różnych środowisk – ze wsi, z miast. Pracowali oni zarówno w majątkach niemieckich obszarników, jak i w mniejszych gospodarstwach rolnych. Stosunek niemieckich „pracodawców” do osób wywiezionych na roboty przymusowe był rezultatem, z jednej strony niemieckiego nacjonalizmu i szowinizmu, a z drugiej oficjalnej propagandy i specjalnych zarządzeń sporządzanych przez władze niemieckie. Jedna z instrukcji zawierała następujące założenia: „Wszyscy ci ludzie mają być w taki sposób odżywiani, umieszczeni i traktowani, aby zapewnić ich maksymalną eksploatację jak najtańszym kosztem…”. Wszystkie te czynniki hitlerowskiej propagandy wzmagały jeszcze wrogość w stosunku do osób, które padły ofiarą robót przymusowych. Te negatywne zachowania dało się zauważyć nie tylko wśród dorosłych obywateli, ale także wśród dzieci. Cechował je brak poszanowania ludzkiej godności, głodzenie, bezwzględne wykorzystywanie, często ponad siły, przemoc, agresja i okrucieństwo. Karą za wszelkiego rodzaju odstępstwa od narzuconych przez „pracodawcę” norm były obozy koncentracyjne, więzienia czy publiczne egzekucje. Trzeba również wspomnieć, że do pracy przymusowej angażowano także dzieci. Wielu autorów pamiętników nadesłanych na konkurs to osoby, które na roboty rolne do Niemiec zostały wywiezione w wieku dziesięciu - piętnastu lat. Ich bezbronność i osamotnienie były brutalnie wykorzystywane przez hitlerowskich oprawców, którzy nadmiernie eksploatowali ich wątłe siły.