Opowieść Dziewczynki w habicie w książce Stelli Veritas-Amare, zgodnie z podtytułem - Uzdrawianie wewnętrznego dziecka - jest tekstem terapeutycznym: jeśli chcesz się poczuć lepiej - pisz! A jednocześnie jest apelem, manifestem, błaganiem o pomoc, jak list w butelce wrzucony do wielkiego oceanu przez zdesperowanego rozbitka. Jest też relacją o wieloletnim przymuszaniu się do milczenia, posłuszeństwa, do gry zatytułowanej ?U mnie wszystko w porządku? Zakon - tam miałam spędzić resztę swojego życia - tak postanowiłam. Obiecałam to Bogu, a obietnicę tę uznałam za trwałą - jak przysięgę. Kto mnie zawołał tak głośno i wyraźnie, że poszłam za nim? A może ten głos, który wołał, był tylko wytworem mojej wyobraźni lub zrodził się z lęku? Czym się stanie zakonna sukienka? Atrybutem wiary czy kolejną zasłoną? Dziewczynka zza zasłony wierzy, że w zakonie doświadczy ukojenia duszy i znajdzie akceptującą przestrzeń na odsłonę prawdy o sobie. Chce być rozpoznana, usłyszana, zaopiekowana. I zrozumiana. Dziewczynka z dyplomem porzuca wszystkie dowody uznania dla jej pracy, by na zawsze rozstać się ze światem. Ta, która boi się rozłąki jak potwora. Odchodzi. Zostawia. Chce zapomnieć. Ja - kobieta - chcę zniknąć w ubóstwie, dziewictwie i posłuszeństwie. Pragnę stać się małą dla świata, bo takie wezwanie do sióstr kieruje zakon. I jednocześnie chcę być zauważona, bo takie jest pragnienie mojego serca. Wezwanie czy ucieczka? Powołanie czy kolejna zasłona? Siadamy z Anią na zielonej trawie pola marzeń. Wspominam czas zakonu. Wreszcie mogę opowiedzieć o małej dziewczynce, która - aby przetrwać - wymyśliła opowieść o miłości. O miłości, która ją odnalazła, wezwała i przygarnęła. O tej największej, godnej zaufania, i tej, która nigdy się nie kończy. Uwierzyła tej miłości. Poszła za nią, sądząc, że uratuje ją ona od bólu rozstań. Włożyła habit jak pelerynę. Chciała się w nim schronić, a stał się on niczym kokon. Skryła ciało i duszę. Zamilkła, sądząc, że cierpienie wyzwala od konsekwencji grzechu. A ten rozrastał się w niej. Kto ją prosił o to poświęcenie? Czy ktoś? ?Z tobą nie da się żyć? - usłyszała. Zamarła przerażona, że tu nie jest sobą. I jest. Od Autorki