Monografia "Atlas anatomiczny Georga Büchnera" dzieli się na dwie części poświęcone analizie i interpretacji tekstów niemieckiego pisarza, badacza i rewolucjonisty, dokonywanym za pomocą odmiennych narzędzi metodologicznych. Podział ten w założeniu odpowiadać ma dwoistości klasycznego tekstu anatomicznego (składającego się z części deskrypcyjnej i interpretacyjnej) oraz dwoistości strategii pisarskiej samego Büchnera, którego cechami szczególnymi jako autora są posługiwanie się metonimią i metaforą w podobnych proporcjach w tekstach naukowych i literackich, a także zestawianie ze sobą anatomicznego (w szerokim, przenośnym tego słowa znaczeniu, obejmującym chociażby anatomię rewolucji francuskiej czy heskiej gospodarki) opisu i filozoficznej interpretacji. Cześć I książki, "Anatomia pisania", wprowadza podstawowe fakty biograficzne i historyczne, przedstawia laboratorium badawczo-twórcze Büchnera, a także zawartość jego archiwum. W części tej skupiam się na rozmaitych strategiach piśmienniczych służących możliwie wiernemu przełożeniu kształtu, funkcji i doświadczenia ludzkiego i zwierzęcego ciała na słowo. Pisanie jest u Büchnera poznaniem (nie zapisem poznania); interesuje mnie logika i retoryka tego poznania. W części tej analizuję na równych prawach teksty biologiczne i literackie, ponieważ mieszczą się w ramach jednej praktyki dyskursywnej, odbijają (a zarazem określają) wizję rzeczywistości. Język nigdy nie jest neutralnym reprezentantem świata, ale jednym z konstytuujących go czynników, gdyż określa kategorie myślenia i sposoby percepcji rzeczywistości; na podstawie analizy zachowań językowych można starać się te kategorie i sposoby zrekonstruować. II cześć mojej książki, zatytułowana "Pisanie anatomii" (i stanowiąca właściwy "atlas anatomiczny" zgodnie z definicją atlasu jako wyboru określonych perspektyw, uporządkowanych i uzgodnionych ze sobą), to rozdział wstępny oraz pięć rozdziałów tematycznych - zespołów tekstów skupionych wokół poszczególnych układów narządowych (i związanych z nimi metafor anatomicznych): pokarmowego, krwionośnego, ruchu (szkieletowego i mięśniowego), rozrodczego, oddechowego wraz z aparatem mowy oraz nerwowego (ośrodkowy układ nerwowy, w tym mózgowie, i obwodowy układ nerwowy wraz z narządami zmysłów) traktowanych jako punkty przecięcia rozmaitych dyskursów: biologiczno-medycznych oraz religijnych, politycznych, filozoficznych, estetycznych. Kolejność ich omawiania nie odpowiada konkretnej hierarchii układów (ta zmieniała się wielokrotnie, także w ujęciu poszczególnych badaczy), ale podyktowana jest logiką rozwoju myśli Büchnera jako pisarza, w pierwszych tekstach ("Goniec Heski", "Śmierć Dantona") z upodobaniem wykorzystującego metaforykę trawienno-pokarmową i czyniącego głód nadrzędnym impulsem wpływającym na ludzkie działania, w ostatnich dziełach ("Lenz", "Woyzeck") skupiającego się na (dys)funkcjach układu nerwowego. Główną inspirację i główny metodologiczny punkt odniesienia dla ustaleń w obu częściach monografii stanowić będą prace Michela Foucaulta (przede wszystkim z lat sześćdziesiątych). Kluczowy jest dla mnie aspekt uwikłania samej wiedzy, a także sposobów jej produkcji i rozpowszechniania, w sieć rozmaitych relacji społecznych. Mój sposób analizy dorobku Büchnera dużo zawdzięcza także inspiracjom płynącym z obszaru poetyki kulturowej, zarówno w wydaniu Stephena Greenblatta, jak w innych wariantach. W tym ujęciu dzieło literackie nie jest czymś zamkniętym, o szczelnych, ciągłych granicach; teksty literackie, nieliterackie i szeroko rozumiane kulturowe przenikają się ze sobą i nawzajem się kształtują.